«Ταπεινή ωδή στην ποίηση», του Ν. Παπάνα | Homo Universalis

 

Στα σχολικά σου τετράδια
θέλω να κρυφτώ
τώρα που μεγάλωσες και πας στο λύκειο.
κι όταν σφυρίζουν στη γωνία τ’ αγόρια, εσύ γελάς,
κι όταν σκοντάφτει ο ήλιος στα λυμένα σου κορδόνια, ξεκαρδίζεσαι.
Τι ανάλαφρη που είσαι αλήθεια!
Μαύρο στενό φουστάνι, ευωδιαστοί μηροί,
τα δάχτυλα κορυδαλλοί στη συναυλία της άνοιξης,
─ έτσι θα γράψουνε για σένα οι ποιητές.
Όμως, εμένα που σε ξέρω καλύτερα,
μου αρκεί να’ μαι πάντα μαζί σου
─ στις καφετέριες, στα μαθήματα, στα γυμναστήρια.
Μου αρκεί να κλέβω το σταρένιο σου φιλί,
να γεύομαι το δέρμα του ίσκιου σου,
να γράφω κρυφά σε κάθε τοίχο τ’ όνομά σου.
Κι όταν πλαγιάζεις,
να δραπετεύω για μιαν ώρα από τη φυλακή μου,
ευλαβικά να σ’ αγκαλιάζω
και να σε παρασέρνω στο ρυθμό κάποιου χορού
που άλλος κανείς ποτέ δε θα γνωρίσει.

 

***

 

HUMBLE ODE A LA POÉSIE

Je veux me cacher
dans tes cahiers scolaires
maintenant que tu as grandi et que tu es lycéenne;
et que tu ris quand les garçons sifflent dans le coin,
et que tu éclates de rire lorsque le soleil bute contre tes cordes dénouées.
Comme tu es légère!
Robe moulante noire, cuisses parfumées,
doigts alouettes au concert du printemps,
─ c’est ce que les poètes écriront de toi.
Mais pour moi qui te connais mieux,
il me suffit d’être toujours avec toi
─ dans les cafés, aux cours d’école, dans les gymnases.
Il me suffit de voler ton baiser de blé,
de goûter de la peau de ton ombre,
d’écrire en cachette ton nom sur chaque mur.
Et quand tu te couches,
m’évader de ma prison pour une heure,
t’embrasser pieusement
et t’entraîner au rythme d’une danse
que personne d’autre ne saura jamais.

 

 

Πηγή | Copyright: Homo Universalis | Εκδόσεις Ιωλκός