Πρώτη δημοτικού και άλλα, Ν. Παπάνας | Ζωή Γαβριηλίδου | Κριτική

Η ποιητική συλλογή του Νίκου Παπάνα, «Πρώτη δημοτικού και άλλα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2019), παρουσιάζεται στο «iTravelPoetry».

*

Ανύπαρκτες θάλασσες

Πάντα θα τις γυρεύουμε
ακόμα κι άθελά μας.
Πάντα εκεί θα βρίσκουμε
τα ομορφότερα κοχύλια.

«Πρώτη δημοτικού και άλλα», Νίκος Παπάνας, εκδ. Ιωλκός, σελ. 25.

 

***

Ο έρωτας συντελείται σε ανοιχτούς χώρους, ορίζοντες σαν το μέτωπο της αγαπημένης. Απλώνεται στον ουρανό με τ’ άστρα και το φεγγάρι, φτάνει ως τον ήλιο, μετατρέπεται σε κατακλυσμό, σαρώνει δάση, περνάει γέφυρες, φτάνει θάλασσες, χάνεται σε αστικές οδούς και καταλήγει στο μηδενικό άπειρο (το αράδιασμα μηδενικών).

Το απέραντο της φύσης σκοντάφτει στο καθημερινό που γρήγορα αποκτά την επισημότητα της παρέλασης. Η αναδίπλωση μεγαλώσω/μεγαλώνω φέρνει την ελπίδα της ωριμότητας.

Απ’ το παρορμητικό παραλήρημα βρίσκεται στην τύψη, ενώ χάνεται στα στίφη των ανθρώπων.

Στην ποιητική συλλογή το νοηματικό βάρος μάλλον πέφτει στον τίτλο «και άλλα». Το σχολείο είναι το αφορμητήριο. Το συναίσθημα ψάχνει το φως, το φέγγος, την απογείωση, ενώ στη συνέχεια αναζητά τη «συμμόρφωση» και χάνεται στην επίγνωση της ανυπαρξίας.

Το αλφαβητάρι των άστρων και η τέλεια γνώση βρίσκονται σε αντιπαραβολή. Το λυρικό εγώ σκέφτεται να δραπετεύσει και πάλι σε άλογα μονοπάτια, εκεί που η καρδιά θ’ αφουγκραστεί επιτέλους τα βήματα ενός παιδιού. Να φορτωθεί πάλι τη σχολική τσάντα του και να ψάξει πώς θ’ αποκτήσει την ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ του και πού θα βρει τα γαλάζια τριαντάφυλλα, για να της τα προσφέρει.

Γεωργία Κοκκινογένη
Φιλόλογος – Ανθρωπολόγος

Πηγή | Copyright: Λόγω Γραφής | Γεωργία Κοκκινογένη

 

***

«…Ο ποιητής μοιάζει να πισωδρομεί χρονικά, να επιστρέφει ποιητικά δηλαδή σε ένα παρελθόν που λειτουργεί ως καταφύγιο ανέγγιχτων και ακριβών συναισθημάτων, μοναδικών και ευγενικών πόθων σε μια προσπάθεια περιφρούρησης και διατήρησης της διαφάνειας της προσωπικής του ταυτότητας στο παρόν και ταυτόχρονα σε μια προσπάθεια εσωτερικής περιπλάνησης, που τον οδηγεί στην κατάκτηση της αυτογνωσίας. Το ποιητικό υποκείμενο δοκιμάζει πολλές φορές το αίσθημα της ματαίωσης των ευγενών προσδοκιών του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τις θυσιάζει υποκύπτοντας στην βίαιη ενηλικίωση, που ισοδυναμεί ουσιαστικά με ακύρωση του ιδεαλισμού του. Οι φόβοι και οι αγωνίες με την ενηλικίωση είναι ξεκάθαροι:

Γιατί, άραγε, τώρα που – επιτέλους – μεγαλώνω
να μην είναι κι η αγάπη μου για σένα πιο μεγάλη;
Όταν μεγαλώσω, φοβάμαι ότι θα σε προδώσω
κι όταν το μετανιώσω, θα ‘ναι αργά….»

Πηγή | Copyright: http://www.periou.gr | Κωνσταντίνος Γεωργίου

Κλείσιμο
Κλείσιμο
Καλάθι (0)

Κανένα προϊόν στο καλάθι σας. Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.