Ένα ποίημα από την ποιητική συλλογή «Η αυλαία» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), του Χρήστου Τσιτσιριδάκη φιλοξενείται στο Fractal.
*
Η θάλασσα
Σε αυτό, λοιπόν, το μέρος ας σταθώ.
Να γελαστώ, πως βλέπω, τάχα,
την ομορφιά της θάλασσας και τις κοπέλες,
κι όχι κ’ εδώ τα φθαρμένα της ηδονής είδωλα,
τα πένθη και τους πόνους,
τη γλυκιά της ζωής απογοήτευση.
Ας συνεχίζω να κοιτώ.
Θαρρώ πως τους ξεγέλασα
όλους τους άδειους που τραβάω παντού μαζί μου,
θαρρώ πως γέλασα για λίγο τον εαυτό μου.
Τι ωραία που είναι η θάλασσα και πόσο δροσερή!
Μαθαίνει, άραγε, να ζει κανείς μ’ αυτό;
Όπου κι αν γυρίσω,
οράματα μιας παρηκμασμένης ενοχής,
μιας εσωτερικής και διαρκούς αγωνίας
πως φεύγουν οι καιροί και με αφήνουν πίσω.
Κι εγώ να μην προφταίνω.
Μα τι να γίνει;
Λες και εμένα θέλανε οι καιροί για να βαδίζουν.
Αυτοί θα χάσουν
και για άλλον σαν εμέ μην ελπίζουν.
***
Η αυλαία