Φεύγει από τη ζωή ο ποιητής Ηλίας Λάγιος

Γεννήθηκε στην Άρτα στις 5 Ιουλίου 1958 και σε ηλικία 12 ετών εξέδωσε την πρώτη του συλλογή. Σπούδασε στη Φαρμακευτική Αθηνών, αλλά σ’ όλη του τη ζωή ασχολήθηκε παθιασμένα με την ποίηση. «Μια λέξη αναστενάζει μια σημασία. Κι αντέχει, όμως. / τις περισσότερες. Δύο λέξεις συνιστούν απλώς αριθμό. / Τρεις λέξεις ανταποδίδουν ένα σίγουρο ερωτηματικό. Οι τέσσερις / συνθέτουν το μάργαρο της πλάνης. Στις πέντε κοντοστέκεσαι».

Η λέξη πάθος ασφαλώς χαρακτήριζε τον Ηλία Λάγιο σ’ όλες τις εκδηλώσεις και σ’ όλες τις συμπεριφορές του. Με το ίδιο πάθος υπηρέτησε και αφοσιώθηκε στον έμμετρο στίχο στις πολλές ποιητικές του συλλογές αλλά και στις μεταφράσεις του. H πρώτη του ποιητική συλλογή «Αλέξη Φωκά: Πρόοδοι εν προόδω» κυκλοφόρησε το 1981. Από τότε ακολούθησαν άλλες δεκαπέντε ποιητικές συνθέσεις, που δημοσιεύτηκαν σε πολλούς εκδοτικούς οίκους («Εστία», «Καστανιώτης», «Ίκαρος», «Παρουσία», «Άγρα», «Κατάρτι», και τα τελευταία χρόνια με τις εκδόσεις «Ερατώ», απ’ όπου κυκλοφόρησαν «H αρπαγή της κούτας» και «O άνθρωπος από τη Γαλιλαία»). Συνέπραξε σε συλλογές με τους Διονύση Καψάλη, Γιώργο Κοροπούλη, Μιχάλη Γκανά, Σωτήρη Δημητρίου, Αλέξη Πανσέληνο, Ξενοφώντα Μπουρτζάκη, Γ. Ίκαρο Μπαμπασάκη και Νάσο Βαγενά – με τον οποίο τα τελευταία χρόνια είχε αναπτύξει μια βαθιά φιλική σχέση.

Αγάπησε τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της, αγάπησε τις γυναίκες, διατηρώντας πάντα μια συνεχή συνομιλία -μέσα από τους στίχους του- με το θάνατο. «H αμηχανία. Το λευκό χαρτί που κάπως γέμισε / μ’ αβέβαιες λέξεις που δεν πείθουν πια κανένα. / Σαν κουρασμένο Ντεσεβώ που του χαλάσανε τα φρένα / ή όπως γέρικο κορμί που πλέον τρέμει σε / κάθε ψύχρα εσπερινή, καθώς σφραγίζει διαβατήριο για τα ξένα.», γράφει στη συλλογή «Φεβρουάριος 2001».

*. Η φωτογραφία είναι του Βασίλη Γόνη, τραβηγμένη στο ιστορικό βιβλιοπωλείο «Παρουσία» επί της οδού Σόλωνος.

Πηγή: Η Καθημερινή