«Ευστοχία υλικού» του Αλ. Στεργιόπουλου | Μονόκλ

Ποιήματα από την ποιητική συλλογή «Ευστοχία υλικού» (εκδόσεις Ιωλκός, 2018), του Αλέξανδρου Στεργιόπουλου, στον αγαπημένο ιστότοπο Μονόκλ.

***

[Από μια κλωστή]

Άθυρμα έγινες και δε σε πείραξε.
Ας είναι.
Άφησες, όμως, τα νήματα σε λάθος χέρια.

[Σελ.11]

 

 

 

[Αμετανόητοι]

Με το πουκάμισο
του φιδιού μάς έντυσαν.
Γι’ αυτό σερνόμαστε
σ’ ένα βουνό άπειρων εγώ.

[Σελ.18]

 

 

 

[Φαλτσέτα]

Ναι, ρε Κατερίνα!
Οι Κοεμτζήδες είχαν δίκιο.
Γιατί να μας σφάξει το άδικο;
Σε λάθος χέρια
η φαλτσέτα.

[Σελ.27]

 

 

 

[Προσευχή]

Άγιε μου Ελύτη,
όσιε Ρίτσο,
αμαρτωλέ Καρυωτάκη.
Το τίμιο ξύλο σας
προσκυνούμε κάθε μέρα.

[Σελ.29]

 

Πηγή: Μονόκλ

 

***

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον επομένως ότι μορφή και περιεχόμενο φαίνονται να ταυτίζονται και να βρίσκονται σε μια σχέση ατελείωτης αλληλεξάρτησης. Η αυστηρή δομή περικλείει κι ένα αυστηρό περιεχόμενο: ο ποιητής, άλλοτε ως παρατηρητής κι άλλοτε ως μέρος ενός συνόλου, ρίχνει ιδιαίτερα σκληρή τη ματιά του στον κόσμο που μας περιβάλλει.

Τι κόσμος είναι αυτός; Ένας κόσμος σε τέλμα ή ακόμα και σε πλήρη αποσύνθεση. Και στο κέντρο αυτού ο άνθρωπος -ο πραγματικός πρωταγωνιστής αυτής της ποιητικής συλλογής- με τις αδυναμίες του, τα πάθη του, την αναβλητικότητα του, την λιποψυχία του, κουρασμένος και σε απόλυτη παραίτηση, που δεν έχει ούτε τη δύναμη ούτε τη διάθεση να προχωρήσει σε κάποια αλλαγή. Γι’ αυτό και η ποίηση του Αλέξανδρου Στεργιόπουλου μπορεί να διαβαστεί και ως υπαρξιακή, αλλά και ως κοινωνική. Ή μάλλον, ακόμα καλύτερα, είναι κοινωνική μέσα από ένα υπαρξιακό πρίσμα.

«Ετερόφωτες υπάρξεις,

αδύναμες,

τρέμουν, αργοσβήνουν,

πασχίζουν να κρατήσουν το δανεικό φως.

Θάνατος και ξανά θάνατος».

Copyright | Πηγή: Χρυσάνθη Ιακώβου | http://www.periou.gr

 

***

Ευστοχία υλικού

Ο ανώνυμος ήρωας της καθημερινότητας και οι πληγές του πρωταγωνιστούν στη συλλογή. Τα σημάδια του σώματος συναντούν αυτά της ψυχής και μαζί την προσπάθεια για επιβίωση. Η αξιοπρέπεια και η προσδοκία δίνουν τον τόνο και η οργή θρέφει την ελπίδα. Ποιήματα πετράδια φωτός και σκότους. Λόγια λυρικά και αιχμηρά.

Δείγμα γραφής:

–ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ

Με το πουκάμισο
του φιδιού μάς έντυσαν.
Γι’ αυτό σερνόμαστε
σ’ ένα βουνό άπειρων εγώ.