«Επτά και μισή λύπη» | iTravelPoetry

H ποιητική συλλογή της Ελένης Παπανδρέου, «Επτά και μισή λύπη» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), παρουσιάζεται στο iTravelPoetry.

 

***

Για το βιβλίο

Επτά και μισή λύπη έδειξε ο δείκτης.

Στη μέση της πλατείας ένα χελιδόνι ξυπνά. Στα φτερά του κάκτοι στρογγυλοί σαν βράχοι και ποτάμια της Σαχάρας. Θα μπορούσε να είναι καλοκαίρι. Κλείνει τα μάτια. Ακόμα έχει καιρό να γίνει σύννεφο.

Στις τέσσερις φύσαγε βοριάς, στις πέντε, το παιδί έφερε ένα χαρτόνι σύννεφα. Μισά τα έκρυψε στις τσέπες του, μισά τα χάρισε στον ορίζοντα.

Πόρνη και πατρίδα η πόλη αυτή δίνεται σε όλους και σε κανέναν. Τι κι αν καθαρίζεις όλες τις κρύπτες της ψυχής; Πάντα μια γωνία, πάντα μια λέξη χωρίς ήλιο στέκει στη μέση μιας άγνωστης μέρας.

Δείγματα γραφής από το τρίτο ποιητικό έργο της Ελένης Παπανδρέου.

 

 

***

Για τη συγγραφέα

Η Ελένη Παπανδρέου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Σκοτία και στην Ελλάδα. Το 2017 κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Ιωλκός, η πρώτη της ποιητική συλλογή Μάταιος Αύγουστος κι ακολούθησαν οι Ώρες το 2019, οι οποίες μεταφράστηκαν στα γαλλικά. Φωτογραφίες και κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σ’ εφημερίδες και ηλεκτρονικά περιοδικά.

 

 

***

[…]

Πρόκειται για μια δραματοποιημένη αφήγηση ενός σκηνικού μονολόγου, με τον οποίο η Ελένη Παπανδρέου φιλμογραφεί απαράμιλλα μικρές στιγμές της καθημερινότητας του μέσου ανθρώπου στον ορίζοντα μιας ολόκληρης μέρας, ίσως, και μιας ολόκληρης ζωής, επιτρέποντας στον αναγνώστη να αφουγκραστεί στιγμή προς στιγμή, στίχο με στίχο, λέξη με λέξη την ποιητική της οδοιπορία, αναδεικνύοντας την σημαντικότητα των στιγμών που συνθέτουν το βίωμα ως τρόπο και ως έκφραση. Η συνύφανση της πηγαίας λυρικής έκφρασης με την αμείωτη δραματική ένταση του στίχου άλλοτε αναπαράγει έναν λόγο κοφτό, παρατακτικό, πολλές φορές αποφθεγματικό, κι άλλοτε με χάρη και κομψότητα φιλοτεχνεί εικόνες υπερρεαλιστικές με μια διάθεση ρέμβης και νοσταλγίας, εγκαρτέρησης και προσδοκίας.

Η ποίησή της οικονομείται από την ζεστασιά και την αθωότητα των απλών καθημερινών πραγμάτων και οικειώνεται αναπαραστατικά από την φωτογραφική εκφραστική τους απόδοση στην κοίτη των λέξεων. Λέξεις, που με τρόπο θαυμαστό μοιάζουν να αυτονομούνται, να σπάζουν το κέλυφός τους, να αποκαλύπτονται πρωτόπλαστες, γυμνές και να ευαγγελίζονται στο φως των ματιών μας. Λέξεις, που στην ποίηση της Ελένης Παπανδρέου ακούγονται διαφορετικά, ένας ήχος υπόκωφος, ένα άκουσμα σιγαλό, ένα θρόισμα τραγουδιού στα χείλη μας, ψιθυρίσματα που γιγαντώνονται στην ψυχή του αναγνώστη, τρέφονται από αυτόν και τον τρέφουν. Τρέφουν την σκέψη του, τρέφουν την εσώτερη υπόστασή του, τρέφουν τις ώρες του και γίνονται ουρανός να μας αγκαλιάσουν.

 

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ είναι το σπίτι
που μέναμε πέρυσι.
Αν είχε κήπο θ’ άνθιζες εσύ
κι αν ήταν άνοιξη
θα θυμόμασταν τον ήλιο
που ξάπλωσε μέσα μας.
Ζεστάθηκα.
Καθώς περπατάω
η γη παίρνει το σχήμα τ’ ουρανού
μέχρι το στρογγυλό χαμόγελο
των απλωμένων χεριών σου.

 

 

ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ;
Ήμουν τ’ όνειρο σε μάτια ανοιχτά
η απόχη των στιγμών·
όλες επέστρεφαν σ’ εσένα.

Καίγονταν τα πόδια μας
μα είχαμε στα χείλη
το άρωμα των ημερών
που είχαν γεννηθεί μόνο για εμάς

 

 

Και η ποιήτρια, με την λυρική της πνοή να τυλίγεται στο φως μιας άλλης μέρας, μιας άλλης χαράς, ένα κορίτσι που κρατά στα χέρια της την ενότητα του κόσμου, ανασαίνει τους ψιθύρους των σιωπών που μετρούν την ευτυχία να ζει κανείς και να μοιράζεται, να δίνει και να πορεύεται, να αγαπά και να ονειρεύεται. Πάλι ξημέρωσε. Ο δρόμος απλώνεται μπροστά μας, μας περιμένει. Κι αυτός ο δρόμος δεν τελειώνει ποτέ…

 

ΒΙΑΣΤΙΚΗ Η ΖΩΗ ξυπνά.
Ανοίγει την πόρτα.
Κάθε μέρα στις έξι και τέταρτο
στο τρένο στις επτά και μισή
στο μάθημα έως τις τρεις.
Ο δρόμος ποτέ δεν τελειώνει.

 

Πηγή: Κωνσταντίνου Γεωργίου | Fractal